Met de trein naar Maastricht en daar overstappen op een trein naar Luik....hoe we verder bij Barvaux kwamen weet ik eigenlijk niet meer, maar we moesten nog een flink stuk lopen met onze bepakking.
Eindelijk een bordje.....bij een smal pad met stenen (waardoor het niet fijn liep) stond dat het nog 500 meter was...... een lange 500 meter....... de 1 was van het bordje gevallen, het was 1500 meter
maar eindelijk waren we er dan. We kregen een enkeldoeks tent toegewezen, met een houten vlonder (dat was wel prettig) en stretchers.... naast het riviertje de Ourthe
En we hadden uitzicht op de mont pelé.....een groene berg die in onze ogen erg hoog was..... wij waren alleen hooibergen gewend.
's Avonds moest alles aan de kant om de stretchers te kunnen plaatsen, het paste precies.
Het was daar koud..... mijn moeder was een koukleum, dus niets voor haar. Als het regende en de tent dicht was keken we door de micaruitjes naar buiten, ze vond het vreselijk, alsof ze door lachspiegels keek. Rondom waren er ritsen en dat vond ze eng..... "ze kunnen je zo strotten.... één rits omhoog en het is gebeurd" en inderdaad hadden we bijna allemaal een rits naast ons hoofd. Ze droomde er soms van en werd dan angstig wakker.
De wc's waren ver weg......we moesten dan lopen over een onverlicht modderig terrein, niks voor 's nacht, daar werd een emmer voor gebruikt die in de Ourthe geleegd werd, je moest toch wat.
Het water haalden we rechtstreeks uit de bron..... uit een pijp in een rotswand sijpelde ons bronwater dat echt heel lekker was.
Toen na een week mijn moeder mensen aan de overkant zag inpakken, mensen die in een caravan zaten, besloot ze: Daar wil ik in. Eerst ging mijn vader naar de campingeigenaar, maar hij kwam terug met de woorden "hij zegt dat er morgen andere mensen in moeten"....... maar dat pikte mijn moeder niet.....ze was wanhopig, vond het vreselijk in die tent en als ze kwaad werd....berg je dan maar! Ze ging erop af..... "Morgen komen er anderen in" "Nou, dan gaan die ook maar eerst een week in een tent!" "Maar hij is ook te klein voor u, 4-persoons" "Dat wil ik dan wel eens zien!" en ondertussen griste ze de sleutels uit zijn handen en liep naar de caravan en riep naar ons: "Jongens....spullen overbrengen!" Het was inderdaad klein, maar we redden het wel.....broers lagen boven elkaar..... oudste broer in een hangmat, maar kelderde soms met hangmat en al bovenop andere broer en ik sliep bij mijn ouders aan de andere kant. De campingbaas kwam nog even langs....hij was niet kwaad, het was een erg aardige man en wij (ook mijn moeder) vonden het behoorlijk zielig voor hem dat het allemaal zo moeilijk was. De tenten had hij zelf ook moeten huren, want anders had hij nog meer mensen moeten afzeggen. Hij was gewoon flink belazerd door de vorige eigenaar.
Hij zat alleen wel met het probleem hoe hij anderen moest uitleggen waarom wij die caravan kregen als mensen moeilijk gingen doen.....hij besloot dat hij zou zeggen dat mijn moeder een longoperatie had gehad en daarom niet langer in die tent kon blijven. Mijn moeder vond verder alles best, als zij maar in een caravan zat!
We bekeken de inhoud van de kastjes...... dat was erg weinig.... overal was tekort van en de plastic bordjes waren gescheurd..... daar kon je geen soep van eten! We gingen op zoek naar een winkel om de spullen aan te vullen........ en vonden een leuk klein winkeltje van twee oude mensen....mijn vader sprak behoorlijk Frans en legde het uit..... de man snapte het en kwam met van alles aan....koppen zonder schotels, waarvan 1 gigantische kop.... "Pour papa!" ...riep hij grijnzend......bordjes, een blauw aluminium asbakje en nog zo het één en ander..... voor een habbekrats. Een heerlijk winkeltje.
We hebben bijna alles daar achtergelaten, voor de volgende tijdelijke bewoner. Volgens mij namen we alleen het asbakje mee.
Die avond regende het..... het licht ging aan (als ik mij goed herinner waren het gaslampen) en mijn moeder ging voor het grote raam naar buiten zitten kijken. Mijn vader vond dat iets te opvallend, maar mijn moeder vond dat ze ervoor had betaald en gelijk had zij natuurlijk... we hadden zelfs voor een 6-persoons caravan betaald. Ze genoot ervan dat ze gewoon naar buiten kon kijken en die tweede week had ook zij het naar haar zin....gewone ramen, warmer, het voelde veiliger.... een hele verbetering.
We hebben veel gezien van de omgeving, wandelden naar de top van de mont pelé (broers deden het rennend) en we gingen naar een grot. Oudste broer liet ons schrikken, hij deed alsof er iets engs achter ons was en ik wilde al rennen.
Ook een vakantie om nooit te vergeten....... en het duurde weer 6 jaar voor we op vakantie gingen, die keer zonder de broers.
Quote van de dag:
Dinsdag 16 juni 2020:
wat een enig blogje.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel
BeantwoordenVerwijderen