Guus Geluk

Edwin vond fotocamera's als ukkie al heel interessant..... en dat is altijd zo gebleven. Hij kan het best goed en wordt ook wel eens gevraagd om foto's te maken op een feest of zo.

Meestal was ik het lijdend voorwerp dat gefotografeerd moest worden:

Toen hij klein was maakte hij eens stiekem een foto van mij terwijl ik lag te slapen....nadat hij eerst een paar poppen om mij heen zette 😂.


Met de Gouwzeekapel traden we in die tijd elk jaar wel een keer op in het bejaardenhuis en Edwin ging dan mee..... het werd nooit erg laat, hij was een avondkind.....en hij vond het leuk!
Ik hoefde dan geen oppas te regelen en hij mocht foto's maken met mijn cameraatje. Toen hij er een keer niet was vroeg de directeur aan mij waar de fotograaf was, zo'n gewoonte was het dus al geworden.  Die man nam hem wel eens mee voor een glas limonade en ging met hem naar het aquarium kijken..... Edwin vond het allemaal geweldig!

Het was niet eenvoudig om mooie foto's van ons te maken daar, want wij zaten hoog en Edwin laag, bovendien was het een simpele camera (met een rolletje nog, dus niet teveel foto's maken graag)...... maar dat was niet erg....hij deed zijn best! En anders was de pauze er nog om foto's te maken.

Ik nam hem overal mee naar toe..... nou ja, bijna overal, want soms kan het niet en ook vind ik dat er niet altijd van uitgegaan kan worden dat hij mee mag. Maar bij uitnodigingen werd er vaak gezegd dat hij er ook bij hoorde. Bij een uitnodiging voor een groot feest zou ik het anders niet in mijn hoofd halen om hem ongevraagd mee te nemen, maat hij mocht meestal mee. Ik vroeg het vaak ook niet omdat sommige mensen het moeilijk vinden om nee te zeggen.
Hij mocht ook een keer mee naar een feest van een neef van mij waarbij een aantal gasten mocht blijven slapen in het motel waar het feest gegeven werd. Mijn moeder hoorde bij de slapers.... wij natuurlijk niet, want het was uiteraard maar een beperkte groep. Toen viel er iemand uit en ook wij mochten blijven. Edwin vond het reuze interessant...ik denk dat hij een jaar of 8 was....nog nooit in een hotel of motel geweest en gedurende de avond vroeg hij zo nu en dan of hij even de sleutel van de kamer mocht hebben...... even naar de kamer.....onze kamer..... geweldig!

Hij was ook eens mee naar de tandarts, hij was denk ik 2 of 3...... hij liep daar rond alsof hij er thuis hoorde en zat overal aan.....ineens ging de kraan lopen van het 'spoelt-u-maar-bakje' ... had hij op een knopje gedrukt! Het zweet brak mij uit en ik kon niks zeggen, ik lag daar met mijn mond open. De tandarts had het door en zei: "Gewoon laten gaan, het is goed als ze alles willen onderzoeken".  Er zat niet veel anders op..... ik kon niks doen, maar ik was het niet helemaal eens met die tandarts.....onderzoeken is goed, maar niet overal en altijd!

Om de één of andere reden kreeg hij zonder te vragen van alles voor elkaar, mensen gaven hem dingen...... heel apart. Als hij buiten wachtte bij een winkel omdat hij van mij niet mee naar binnen mocht omdat hij bijv. met de autoped was die niet op slot kon (je mag mee, maar dan moet je bij je autoped blijven!" ...... dan had hij als ik terug kwam vaak iets gekregen van iemand..... een zonneklep, poster of iets anders dat ze vaak zelf net cadeau hadden gekregen of hij kreeg geld om een ritje op een hobbelauto te maken...... een keer stopte er een auto naast hem en iemand zei: "Asjeblieft, dit wil jij vast wel hebben!" en hij kreeg een Surinaamse (of was het Antilliaanse?) rijksdaalder in zijn handen gedrukt.  Hoe doet ie dat toch?
Op een warme dag samen fietsen en ergens een klein museum bezoeken.....hij kreeg limonade aangeboden....niemand anders, alleen hij!

Wat ouder ging hij samen met een buurjongen een flink stuk fietsen en ze kwamen langs een ambulancepost.....even kijken: "Hallo jongens, jullie zien er verhit uit, ver gefietst?" "Ja, we komen uit Monnickendam" ....."Nou dan zullen jullie wel dorst hebben, willen jullie wat drinken?" ......ze kregen zelf een klein ritje in de ambulance....... en ze hadden niks gevraagd. Een soort Guus Geluk dus!

Als hij wat verloor kwam het vanzelf weer terug, mensen belden op of kwamen het langs brengen....... dat geluk is hij een beetje kwijtgeraakt blijkbaar, want hij verloor (ik denk) een paar jaar geleden zijn telefoon bij het uit de auto stappen en die was supersnel verdwenen.
Maar daarvoor....zelfs dingen die hij al weggegeven had kwamen weer terug...... zoals een fiets die naar mijn broer gegaan was..... die was bij een ritje stuk gegaan waarna mijn oudste broer hem tegen een boom zette...... toen kwam hier iemand aan de deur die vroeg of Edwin zijn fiets kwijt was...... er mankeerde iets aan werd mij verteld, maar dat wilde de vinder wel repareren. .....nou ja!
Fotocamera verloren in het Hofpleintheater.....hij kon hem de volgende dag ophalen..... oude fiets gestolen bij de bushalte (niet goed vastgezet)........ fiets was gedumpt in een tuin en we werden gebeld...... nieuwe cameratas verloren in het openluchtmuseum..... hij kon het ophalen bij het pannenkoekhuis..... ik zei altijd dat hij zo nooit leerde om beter op zijn spullen te letten..... ik denk dat hij van zijn telefoon toch wel geleerd heeft....niet iedereen is eerlijk. Ik merk dat veel mensen vinden dat je wat je vind ook mag houden, mensen waar ik het niet van verwacht...... ik snap het niet zo goed.
Toen hij heel klein was vond hij wel eens een kwartje of zoiets op straat...... ja, dat is natuurlijk te weinig om naar gevonden voorwerpen te brengen.....maar een kind kan niet onderscheiden wanneer wel of niet....... ik zei dan altijd dat ik met de politie gebeld had....... en dat hij het mocht bewaren tot iemand zich meldde die het verloren was, die zouden ze dan ons adres geven..... en als er niemand kwam mocht hij het gebruiken/houden. Zo begreep hij dat het van iemand anders was.

Quote van de dag:

Donderdag 11 juni 2020:

Prokkelstagedag
Sacramentsdag
Spoorwegovergangdag

Tour du ALS
 Dag van de Wijkteams