Ed

Jaaaaaaaaren geleden.....ergens in 1975 was ik met mijn moeder aan het winkelen toen we bij Bart Smit een briefje aan het raam zagen waarop invalkrachten in de Sinterklaastijd gezocht werden.
Mijn moeder werkte graag in een winkel en werd al enthousiast, maar bedacht ineens dat er vast jonge meiden bedoeld werden en die leeftijd was zij al een tijdje voorbij.
"Je kan toch vragen?"  zei ik haar.....en dat vond ze wel een goed idee.
En jawel.....ze werd aangenomen!

Elke dag had zij wel een verhaal over iets onhandigs dat zij moest inpakken....zoals een voetbal, sjoelbak of een stuk of 30 kleine dingetjes voor een poppenhuis..... wij antwoordden dan met: "O, dat is nog niks, een levend konijn inpakken, dat is pas moeilijk! "
Ook vertelde ze steeds over een jongen die haar zo goed hielp als ze iets niet wist of als iets niet lukte..... ze wist dat hij in Purmerend woonde en daarom zij ze steeds: "Die jongen uit Purmerend is zo aardig!"

Ik ging winkelen en liet mijn aankopen even aan mijn moeder zien die aan het werk was....het was op dat moment rustig, dus het kon even. Ik had een leuk jasje gekocht en moest even showen.....alles werd bekeken en 'de jongen uit Purmerend'  hielp met inpakken. Inderdaad, erg aardig.

De tijdelijk baan was weer voorbij en mijn moeder had afscheid genomen....allemaal beloofden ze eens langs te komen, maar vaak komt dat er niet van. Één vrouw was langs geweest, ook iemand die er tijdelijk werkte.

In januari ging ik naar de wintersport.... jawel...en geen botten gebroken!




Wat ik niet wist was dat mijn vader net tijdens mijn vakantie een lintje kreeg, maar een oom vond na enig zoeken het hotel en het telefoonnummer, zodat ik het wist en even later naar huis kon bellen om mijn vader te feliciteren......die was stomverbaasd..... eerst dat lintje waar hij geen flauw idee van had en nu belde ik ook nog uit Oostenrijk....hoe kon ik dat nou weten? Het was van tevoren maar bij heel weinig mensen bekend en ik was al weg toen zij dat hoorden.

Tijdens diezelfde vakantie kwam 'die jongen uit Purmerend' mijn moeder opzoeken.

Ik was weer thuis, zat boven in mijn kamer en hoorde de bel.... nou ja, mijn ouders waren beneden, dus die zouden wel opendoen. Even later kwam mijn vader: "Zeg, die jongen uit Purmerend is er weer, kom er even gezellig bij"
Dat gebeurde! En het was inderdaad heel gezellig.
Hij gebruikte een uitdrukking die ik niet kende en ook niet meteen begreep...... hij stond op en meldde dat hij even naar tante Lotje ging........ik dacht dat hij een tante in de buurt had wonen, maar hij bleek naar de wc te gaan 😂..... weer wat geleerd!

Een week of twee later kwam hij weer langs en toen sprak mijn vader tot mijn moeder de wijze woorden: "Nou Wil, ik denk niet dat die jongen voor jou komt". 😂

We gingen een dagje uit en hij nodigde mij uit voor het jaarlijkse feest van zijn werk..... ja, dat wilde ik wel. Hij kon dus op zijn werk melden dat hij dat jaar iemand meenam, waarop tot zijn verbazing iemand zei: "O, je komt natuurlijk met die dochter van Wil!"

Hij was al snel ingeburgerd in mijn familie, maar hij had natuurlijk het voordeel dat hij mijn moeder al goed kende. Mijn nichtje Christina....toen bijna 4 jaar wilde naast hem zitten op de bank met haar arm om zijn schouders..... zij kon daar niet goed bij, maar zo moest het, want "Tante Ans zit ook zo!"

Eind 1976 verloofden wij ons

 en in 1978 trouwden wij.

Ja, 'die jongen uit Purmerend' was Ed.
Ik was het helemaal met mijn moeder eens.....hij was erg aardig!

Hij vond mijn muziekverenigingen ook leuk...... hij had zelf nooit een instrument leren spelen, maar bleek een goed maatgevoel te hebben......tijdens een optreden met de kapel in Doesburg viel hij in achter de grote trom, zodat de 'grote-trom-slager' even kon zingen. Niet vanaf bladmuziek, maar alleen in de maat slaan..... en dat was geen probleem.

Natuurlijk is het voor neefjes en nichtjes altijd een leuk idee dat ze een oom hebben die in een speelgoedwinkel werkt! Een neefje logeerde eens een nachtje bij ons.....we woonden toen al in Monnickendam (eerst ongeveer 2 jaar in Purmerend), dus ik denk dat hij een jaar of 11 was.
In die tijd was de Atari spelcomputer nog behoorlijk nieuw en wij mochten er eentje uitproberen, zoals we vaker mochten met nieuwe dingen. We hadden hem net in huis toen neefje kwam en hij mocht dat dus ook proberen en was meteen enthousiast....wilde niet meer stoppen!

In 1984 werden we de dolgelukkige ouders van Edwin

Ed stierf op 5 april 1986, vandaag 34 jaar geleden.

Quote van de dag: 

5 april 2020:

Lees een landkaart-dag
Palmzondag
First-contact-day
Hartweek
Wereld jongerendag
Wereld carameldag