Mijn huizen

Wij woonden vroeger in een huis zonder tuin of achterom en dus ook geen schuurtje. De fietsen stonden in de slaapkamer van mijn ouders. Buiten laten staan was geen optie, want het was erg smal, een steeg met aan de ene kant ons huis en aan de andere kant het sluishek en aan het eind woonde buurvrouw. Buurvrouw moest er wel langs kunnen natuurlijk, we moesten de fietsen altijd zo dicht mogelijk tegen het hek zetten overdag en 's avonds gingen ze naar binnen. Als het gesneeuwd had zat er vaak ook wat sneeuw aan de fietsen en omdat de vloer een beetje scheef liep lag er dan 's morgens een plasje ijskoud water voor het bed van mijn ouders.
Het huis was ook klein, we groeiden er een beetje uit. Er was nog geen douche, geen warm water. Voor de kolen mochten we gelukkig de kelder van buurvrouw gebruiken, want eerst lagen die in het keukenkastje.
De steeg is nu breder, er is veel meer ruimte. In het huis is nu een souvenirwinkel, maar het is toch nog steeds een beetje "mijn" huis. We woonden daar prachtig......midden in het centrum, uitzicht op de binnenhaven, de Speeltoren die zich steeds liet horen zodat ik ook 's nachts wist hoe laat het was. De Waegh.....wij noemden het toen de beurs....was nog geen restaurant, maar een leuke plek om te voetballen.  Veel winkel in de buurt. Even naar de overkant om een pakje "Miss Blanche" te halen voor mijn vader.....dat mocht toen nog. De bakker een paar huizen verder nog ietsje verder de slager en verderop nog eentje....alles was in de buurt. Er kwam zelfs een patattent aan de overkant....volgens mij op zaterdag. Patat was een traktatie....en ze hadden knakworsten van "de man van de knakworst".
(Ik ben nog steeds gek op patat, lekker doorbakken!).
Als de fanfare moest spelen op straat verzamelden ze zich bij de Waegh...... een thuiswedstrijd voor pa en broer.
Mijn vader was secretaris van de club....in een tijd dat nog bijna niemand telefoon had.
Hij had kaarten waar mededelingen op geschreven werden en die brachten mijn broers dan naar de leden als er iets was dat ze moesten weten.
Het was winter en er zou een optreden zijn, maar het werd ineens spiegelglad, het kon niet doorgaan.....snel kaarten geschreven en glibberend brachten mijn broers die weg... en ineens ging het weer dooien..... weer werden broers op pad gestuurd omdat het toch door kon gaan.
Reactie van een de leden: "Wat een gezeur, dan weer niet en dan weer wel!" Daar doe je dan je best voor! 😂
Het was best wennen in ons volgende huis...ik was 8 of 9 toen ik daar naartoe verhuisde. Het kostte geen moeite om te wennen aan de ruimte, de tuin, warm stromend water en de douche met lavet. We hadden een schuur en een kolenhok.
Maar de straat was smal..... de verschillende straten in die wijk lagen allemaal recht achter elkaar.....als iemand de gordijnen in de was had keek je zo door de huizen heen een paar straten verder. Een achterbuurvrouw bleek steeds naar binnen te kijken, want ze vroeg wat mijn broers toch steeds aan het doen waren bij het raam (daar stond onze spiksplinternieuwe tweedehands platenspeler en we hadden al 2 platen) en ze wist van de vorige bewoners ook veel, wanneer die schoonmaakte e.d. ....haar  kind wist precies te vertellen welke pyjama van wie was als ze aan de lijn hingen...... de gordijnen gingen wat dichter....het voelde niet goed om zo bekeken te worden.  Weer later gingen we naar een huis aan de buitenkant van die wijk, toen was ik 18..... met aan de overkant geen huizen, maar de vesting en de Grote Kerk. Elk voorjaar zagen we de reigers nestelen. Wat een vooruitgang! Ik bleef daar tot mijn trouwen.....mijn ouders bleven en later alleen mijn moeder. Zij bleef er tot zij niet meer alleen kon zijn en naar het bejaardenhuis ging.
Ik woonde na mijn trouwen in Purmerend in een mooie flat...... we wisten dat we daar niet zouden blijven, maar we woonden daar niet slecht!  We wilden liever naar Monnickendam, maar omdat dat nog niet lukte weken we eerst uit naar Purmerend.
Na een kleine 2 jaar konden we naar het huis waar ik nu woon. Hier blijf ik waarschijnlijk wonen. Er moet een heel goede reden zijn om te verhuizen, anders ga ik niet weg!
Mijn autootje kan op mijn eigen erf staan, naast de schuur....die heb ik aan de voorkant. Aan die kant heb ik 's morgens de zon. Tegenover mijn huis een grasveld.....en daar tegenover pas huizen..... wel een rij huizen langs het grasveld, maar daar kijk ik niet recht tegenaan. Aan de andere kant een kleine tuin, maar daarachter een pad, een stuk gras.....een slootje.....dan een soort dijk waar vroeger de tram over reed.....dan de vaart, klein stukje gras, de N247  en dan weilanden. Aan die kant gaat de zon onder......geweldig! Dit uitzicht verveelt nooit!
Mijn tuintje.....tsja.....ik ben geen tuinier..... het onkruid groeit sneller dan ik het weghaal.......ik geef toe, ik doe er te weinig aan.... de plannen zijn er wel, maar er is altijd wel iets anders wat ik belangrijker vind. Maar goed.....het is goed voor de vlinders en de egeltjes denk ik....hoop ik.
Vorig jaar stond mijn tuin ineens vol met Robertskruid.....ik liet het staan  zolang het bloeide..... ondertussen probeerde ik het gras tussen de tegels vandaan te trekken.
Het kwam niet terug......nu had ik speenkruid..... vind ik ook niet lelijk, maar het is nu uitgebloeid.
Ik heb elk jaar aardbeien tussen de tegels..... cadeautje van moeder natuur.
Maar ik heb dus in 5 verschillende huizen gewoond en toch wel overal met plezier, maar het tweede huis het minst.

Vrijdag 8 mei 2020: 

Dag van de heftruckchauffeur
Victory in Europe day
Herdenking en verzoening voor degenen die hun leven verloren in WOII
Wereld eierstokkanker dag
Internationale dag van het Rode Kruis
Wereld Thalassemie dag


Quote van de dag: