..... ik heb er mijn eigen gedachten over. Van mij hoeft niet alles pedagogisch verantwoord te zijn, volgens mij kan je overal wel wat van leren en is het veel belangrijker dat het kind het leuk vind. Rolbevestigend.... nou en? Dat vind ik pas fout als het opgedrongen wordt! Maar een meisje dat graag met poppen speelt..... laat gaan! Ander speelgoed aanbieden is prima, maar een kind kiest uiteindelijk zelf. Ik lag er ook niet wakker van toen Edwin van iemand een klappertjespistool kreeg..... liever nu een klappertjespistool dan later een echte! Natuurlijk ben ik tegen wapens, maar dat kan je ook uitleggen aan je kind...... dat een echte niet leuk is, dat dat gevaarlijk is en dat hij ook met speelgoedwapens niet alles mag.
Ooit moest Edwin timmeren op school..... hij pakte een lange lat en timmerde er een klein dwarslatje op..... o jee, dat mocht niet.... een zwaard. Mis, het was helemaal geen zwaard, het moest een vliegtuig voorstellen en hij begreep niet waarom het niet mocht. Ik bedoel maar..... je kan er ook teveel aandacht aan geven. Verkleed naar school als cowboy...... maar ja, wapens mochten niet en eigenlijk hoort dat er wel een beetje bij..... dan maar als countryzanger...... met een gitaar om zijn nek.
Waar ik duidelijk wel tegen ben zijn elektrische scooters e.d. voor ukkies....... het ziet er leuk uit, maar laat ze maar lekker hun benen gebruiken, dat is veel beter voor ze. Prima als een kind iets mankeert waardoor het niet zelf (lang) kan fietsen of lopen ..... danvind ik het een goed idee, dan is zoiets natuurlijk veel leuker dan een rolstoel (zal ook niet altijd kunnen, maar als het kan is dat af en toe wel erg leuk) maar voor de meeste kinderen geldt dat ze zelf in beweging moeten komen.
Fietsen (ik bedoel de tweewielers) voor kleintjes vind ik ook niks..... met zijwieltjes die meestal toch net iets hoger afgesteld staan waardoor het kind vaak scheef hangt. Maar zelfs als ze lager afgesteld staan..... ze kunnen er veel sneller op dan op een driewieler als ze het eenmaal te pakken hebben en dat vind ik voor die kleintjes niet nodig en vaak zelfs gevaarlijk. Remmen is met een driewieler ook veel logischer voor een kind en door de lagere snelheid is dat zelden een probleem. Met driewielers kunnen ze ook veel meer..... ze kunnen ook achteruit fietsen. Een driewieler met een bakje erachter..... daar kunnen ze leuk mee spelen. Edwin had er één..... van alles ging erin.... hij reed er mee naar oma, speeltjes in de 'achterbak' .... en lekker fietsen...spieren gebruiken! Hij hield niet van zand, maar dat is ook leuk met zo'n bakje...... vol scheppen en ergens anders weer uitladen. Een trapauto is ook leuk, moeten ze ook op eigen kracht bewegen. En een traptractor vind ik ook geweldig..... met aanhanger en allerlei andere leuke dingen erop.... daar kan je echt mee spelen!
Edwin heeft zijn driewieler jaren gebruikt. Daarna was pas de tweewieler met zijwieltjes aan de beurt..... we fietsten veel samen. De zijwieltjes gingen hoger en later mochten ze eraf..... kon ik zelf wel 😂. Het tempo lag daarna erg laag en ik mopperde....maar bij thuiskomst zag buurman het meteen...... het wiel liep zwaar aan, hij kon dus niet sneller (en we hadden toch wel een kilometer of 6 gefietst)... ik had het wiel te ver naar voren geduwd voor ik de moeren weer aandraaide..... buurman maakte het snel in orde. Edwin had in elk geval wel zijn spieren gebruikt!
Jongens- of meisjesspeelgoed maakt mij niet uit....... het is maar wat ze leuk vinden. Edwin was gek op Playmobil e.d.
Lego vond hij ook leuk, maar door zijn motoriek was hij er niet handig mee. De bouwtekeningen die erbij zaten snapte hij wel, maar de stenen recht op elkaar plaatsen was moeilijk en dat moest ik vaak doen (nadat hij het eerst zelf geprobeerd had) en hij wees wat waar moest, dat was al met Duplo zo.
Hele steden, piratenoorden en circussen werden er gemaakt van Playmobel met aanvulling van Lego en meer. Fantasie genoeg. Knutselen en tekenen hield hij niet van..... door zijn motoriek lukte het niet en hij zag zelf heel goed wat er mis was. Toch wilde ik hem graag laten tekenen en kleuren, tenslotte is dat een voorloper van schrijven en dat moest hij later ook leren.
Als hij een prijs kon winnen wilde hij wel aan een kleurplaat beginnen....... maar hij maakte het nooit af. Jammer, want dan kon ik hem niet opsturen en net doen of hij een prijs gewonnen had, want dat was mijn plan..... hij moest een keer een prijsje winnen, dan kreeg hij er misschien aardigheid in.
Ik liet hem tekenen in een schetsboek en bewaarde dat. Ik schreef erbij wat hij er zelf van vond.... hij tekende bijvoorbeeld een huis en één van de muren zat een rare uitstulping in....."Dat huis steekt een voetje uit!"...... ik schreef het er allemaal bij. Door het te bewaren werd ook zichtbaar dat het wel beter werd en dat kon ik hem ook laten zien..... ook dat stimuleert!
Maar hij werd nog steeds niet enthousiast. Hij leerde ondertussen schrijven en dat was ook geen groot succes.
Ik kocht het boek "Zo teken je dieren" voor hem.... geweldig.... op een simpele manier dieren tekenen met uitleg op rijm erbij. Daar heeft hij wel wat mee gedaan en hij was zelfs tevreden met het resultaat.
Het werd pas echt beter met een boek over cartoontekenen....... hij leerde gezichtsuitdrukkingen maken...... en ineens was het niet belangrijk meer of een gezicht scheef was of niet.... je kon zien of het een vrolijk gezicht was of bang of kwaad...... hij ging toen toch wel eens uit zichzelf tekenen.
Er kwam een tijd dat ik niet meer de enige was die zag dat hij zich raar bewoog.....ik had het al vaker gezegd, maar het werd hooguit 'wat stijf' gevonden. Ik deed hem jong op gym omdat ik zijn bewegingen niet goed vond..... de gymjuf vond het wel meevallen, maar hij was wel snel bang.... veel oefeningen vond hij eng.
Hij kreeg therapie en leerde vallen (voor die tijd viel hij altijd op zijn gezicht!) en hij was ineens niet bang meer...... hij ging zich duidelijk beter bewegen, maar zijn fijne motoriek bleef wel wat achter... het verbeterde wel, maar schrijven bleef moeilijk. Dat werd beter toen ik op het idee kwam om hem niet meer aan elkaar te laten schrijven. Op school had hij geleerd aan elkaar te schrijven... maar er was ooit gezegd dat je je pen op papier moest houden tot het woord klaar was....... maar zijn hand schoof niet door! Hij kwam dus met zijn pen steeds dicht bij zijn hand (met lange woorden) en met de pen krampachtig op het papier schoof hij zijn hand een stukje op...... dat werkte duidelijk niet.... bijna onleesbaar en veel te langzaam. Met losse letters ging dat veel beter..... na elke letter een rustpunt waarbij je gewoon je hand kan opschuiven (en ontspannen)! Een mooi handschrift is het nooit geworden, maar wel beter leesbaar en hij kon het tempo beter bijhouden.
Al jong liet ik hem een typcursus doen en dat ging heel goed! Blind typen was geen enkel probleem voor hem.
Elk kind is anders, elk kind houdt van andere dingen..... ik vind het belangrijk om daar rekening mee te houden, maar sommige dingen moeten wel gestimuleerd worden.
Edwin vond een 'poesie-album' erg mooi..... met die mooie glinsterende plaatjes erin..... hij kreeg er één van mij.... ongebruikelijk voor een jongen, maar waarom niet? Veel mensen schreven erin, begrepen dat de herinnering later leuk zou zijn en dat dat voor jongens ook zo kan zijn. Vooral nadat ik erin geschreven had namens de mensen die stierven toen hij nog heel jong was, die hij zich niet herinneren kon, maar die zeker geschreven hadden als ze nog geleefd hadden..... daar schreef ik over en plakte er foto's bij.... van zijn vader, oma Dekker en nichtje Christina. Veel mensen bleken dat een goed idee te vinden.
Niet lang daarna kwamen de vriendenboekjes en die wilde hij ook..... hij kreeg er één. Ook leuk, maar weer heel anders.
Voor heel kleine kinderen is bijna alles mooi en nieuw..... ik denk niet dat het voor een kind van anderhalf belangrijk is om bijvoorbeeld naar de Efteling te gaan..... natuurlijk zal dat mooi gevonden worden, maar een klein goedkoop sprookjespark in de buurt maakt net zoveel indruk. Een dierentuin is leuk, maar best veel voor zo'n ukkie..... een kinderboerderij of een bezoekje aan een boer in de buurt is volgens mij net zo leuk en misschien nog wel leuker. Die grotere dingen komen wel als het ouder is. Een kind van die leeftijd zal er later ook echt geen herinneringen aan hebben (maar gelukkig hebben we de foto's nog 😂.... zie je wel, je bent er echt geweest!).
En gewoon lekker thuis spelen.... naar de speeltuin.... dat is ook allemaal leuk! Als een kind wat ouder is zijn er ook musea die voor kinderen leuk zijn..... het hoeven niet alleen maar pretparken te zijn. Het is in elk geval leuk om het eens te proberen en er niet zonder meer van uit te gaan dat dat niks voor kinderen is. Onbekend maakt onbemind!
En wat ik heel belangrijk vind: Alleen spelen! Natuurlijk is samenspelen ook belangrijk, maar daar wordt al nadruk genoeg op gelegd. Maar alleen spelen, fantasie leren gebruiken en jezelf bezig houden..... en zelf leren om wat te bedenken zodat je je niet verveeld. Niet alles regelen en aanbieden, maar het kind het regelmatig zelf laten uitzoeken. Dat zijn kinderen die zich over het algemeen later niet snel vervelen. Het zal bij de één beter werken dan bij de ander.... natuurlijk, elk kind is anders, maar ik vind dat alleen spelen beter gestimuleerd zou moeten worden..... niet alleen het samen spelen. Het is allebei belangrijk!
Mijn mening!
Zaterdag 3 oktober 2020:
Euro birdwatch 2020
Over speelgoed valt heel wat te zeggen, er zijn meningen te over.
BeantwoordenVerwijderenIn een gezin gaat het denken hierover na een paar kinderen op een lager pitje, je blijft niet meer overal bij stilstaan. Behalve als de mening van de ouders verschillen, mijn man dacht anders dan ik, dat kon wel eens lastig zijn.
Opletten -zoals jij bij Edwin- moet je altijd zodat je tijdig kan ingrijpen. Opa's en oma's denken te gauw dat 'het wel over gaat'.
Goede therapie kan belangrijk zijn, met Edwin is alles in orde gekomen.
In dit geval zeg mijn moeder ook dat Edwin zich vreemd bewoog.... ik zag het eerder, maar dat lijkt mij logisch.
BeantwoordenVerwijderenInderdaad lastig als je verschillende meningen hebt, dat had ik natuurlijk niet. Ik heb er wel duidelijke ideeën over, maar volgens mij niet extreem (kan je snel denken als niemand je tegenspreekt hahaha). Er zijn niet veel dingen die van mij absoluut niet mogen, eigenlijk alleen de elektrische autootjes en scooters etc. om in/op te rijden. O ja.... en niet te vroeg een tweewieler.
En er zijn dingen die ik zelf niet snel voor een kind zou kopen, maar geen probleem als een ander het geeft.
Die therapie was heel goed, dat heeft hem echt goed gedaan.