Voltooid leven

Ik ben blij dat er een euthanasiewet bestaat..... hij is nog niet helemaal perfect, maar het is ook moeilijk om veel toe te staan en misbruik uit te sluiten.  Heel moeilijk vind ik dat een eithanasieverklaring niet meer geldt als iemand dement geworden is...... als er duidelijk in staat aangegeven dat iemand dat niet wil dan zou het toch mogelijk moeten zijn, ook als je het op dat moment niet meer snapt. Ik begrip best dat het lastig is.
Nu willen ze er een voltooid-leven-wet aankoppelen. Nog lang niet iedereen is het er mee eens, maar is zou het heel goed vinden!
Als iemand op leeftijd is en het leven echt niet meer ziet zitten, genoeg is genoeg...... dan is er vaak geen mogelijkheid op verbetering, al is de zorg nog zo goed!  Vaak komt het voor een deel omdat veel mensen uit hun omgeving weggevallen zijn en dat levert een soort eenzaamheid op die niet meer over gaat en vooral op latere leeftijd erg moeilijk is. De doden zijn niet meer levend te maken! Bij een jong iemand kan het  niet verder willen leven  tijdelijk zijn, die kunnen het leven toch vaak wel weer oppakken, maar als je als 95-jarige je vrouw verliest en je kinderen zijn ook al gestorven dan denk ik niet dat als je het leven dan niet meer ziet zitten dat dat nog goedkomt, al is de lichamelijke gezondheid nog zo goed! Dat los je dan ook niet op met een vrijwilliger die wat vaker langskomt, al is die nog zo aardig.

Ik denk aan mij moeder....... ik kwam er vaak en zij zei regelmatig: "Ik hoop dat ik vanavond ga slapen en niet meer wakker wordt!" Zij vond het leven echt niet meer leuk toen mijn vader er niet meer was. Haar grote liefde waar ze zo lang voor gezorgd had. Mijn vader was al jarenlang ziek, kon niks meer  en begreep niet veel meer, hij had net als zijn moeder en oom de ziekte van Parkinson. Hij viel vaak, maakte haar 's nachts vaak wakker...... het was voor hun allebei een zware tijd. Ze kon geen normaal gesprek meer met hem voeren en vaak herkende hij haar niet, dan dacht hij dat zij de werkster was. Dat maakte het extra zwaar voor haar. Zij moest een nieuwe heup, maar stelde dat uit.....zij wilde voor mijn vader zorgen. Dat ging jaren zo door en ze ging steeds slechter lopen...het kon niet langer meer, mijn vader ging in een verpleeghuis en kort daarna zij naar een ziekenhuis en werd 8 november 1989 aan haar heup geopereerd. Mijn vader heeft niet lang meer geleefd.... 25 januari 1990 stierf hij in het verpleeghuis, 69 jaar oud.
Daarna vond zij het leven al snel niet leuk meer......ze had ook al genoeg meegemaakt ...... als kind duidelijk niet geliefd door haar moeder, in de oorlog ondergedoken samen met mijn vader en daarna  trouwden ze net na de oorlog....ze waren al in ondertrouw, maar dat was te lang geleden (door het onderduiken), dus dat moest opnieuw. Haar eerste kind werd slechts 2 dagen, haar jongste stierf tijdens de geboorte. Ze waren dakloos toen ze hoogzwanger was van mijn oudste broer, een spannende zwangerschap na die eerste.... ze kregen onderdak bij familie, een paar weken hier en een paar weken daar..... ondertussen was mijn vader werkeloos en kreeg niet de uitkering waar hij eigenlijk wel recht op had. Uiteindelijk vond hij iets, heel ander werk dan het laboratoriumwerk dat hij eerder deed (hij was chemisch analist), maar hij was blij met alles.
Het duurde een paar jaar voordat ze een huis kregen....ze stonden twee jaar nummer 1 op de urgentielijst, maar veel huizen gingen aan hun neus voorbij en daar werden veel leugens bij verteld over de reden.
Ik ben een tijd ziek geweest waarbij ze bang waren dat ik het niet zou redden (ik was toen 16).
Mijn vader was altijd erg gezond en onvermoeibaar....... maar hij kreeg ineens van alles, kreeg steeds meer problemen..... maagzweren, maagperforatie, nierstenen, ischias, leverontsteking (als gevolg van een operatie) en uiteindelijk Parkinson.Mijn moeder was gek op mijn man, haar schoonzoon, maar Ed werd ziek en stierf veel te jong, mijn nichtje Christina, haar kleindochter stierf datzelfde jaar, 13 jaar oud, haar kleindochter. Daarna stierf mijn vader. De broer van Christina, haar kleinzoon,  kreeg een ongeluk en hield daar een hoge dwarslaesie aan over...... broers, zussen, zwagers en schoonzussen...... er waren er niet veel meer.
Mag ze dan vinden dat het zo wel genoeg is? Als de mogelijkheid er toen was geweest weet ik niet of ze het gedaan had, maar het had haar wel rust gegeven, het idee dat het mogelijk is helpt vaak al..... het idee dat ze niet verder hoeft als ze echt niet meer wil!
Mijn moeder werd uiteindelijk dement en ze kreeg paniekaanvallen, wist niet waar ze was en dat maakte haar angstig. Op het laatst kon ze alleen maar voor zich uit staren..... en moest ze verhuizen van bejaardenhuis hier naar verpleeghuis in Amsterdam....... 8 dagen later stierf ze, ik was blij voor haar!
Van mij mag die wet er komen......natuurlijk moeten er wel voorwaarden aan verbonden zijn, maar het zou goed zijn als de mogelijkheid er is. Ook voor jongere mensen, maar dan moeten de voorwaarden denk ik wel veel strenger zijn, als je jong bent is er meer kans op een beter leven omdat er gewoon meer tijd is!  Maar als iemand echt niet meer wil kan het maar beter op een nette manier gebeuren dan dat ze zich bijv. voor een trein gooien..... dat is voor iedereen veel erger en voor die arme machinist een nachtmerrie.
Zo zijn er meer dingen die aan de ene kant een gevoel geven dat het niet kan, maar aan de andere kant  ...... toch goed dat het er is! Abortus bijvoorbeeld, heel diep in mijn hart ben ik er tegen, ik vind het een naar idee. Aan de andere kant....... als kind wil je toch echt wel graag gewenst zijn en er zijn mensen die beter nooit kinderen hadden kunnen krijgen! Dus ik ben toch voor! Met mijn verstand ben ik voor, maar mijn gevoel stribbelt tegen!
Ook daarvoor geldt dat het maar beter op een nette manier kan gebeuren.

Quote van de dag:

Zondag 19 juli 2020:

Steek-je-tong-uit-dag