Mannen....

Geen nieuw verhaal, sommige zullen het nog herkennen van mijn vorige weblog op Punt (helaas verdwenen)..... maar ineens kwam dit verhaal weer boven door mijn reacties bij iemand anders.

😂😋😀😊😏

Het is mij vaak gevraagd: "Waarom ga je niet op zoek naar een andere man?" ....  Het op zoek gaan zie ik niet zo zitten..... in gedachten zie ik mij lopen met een dubbelloops jachtgeweer op mijn rug terwijl ik speur naar loslopende mannen. De verrekijker is mij daarbij behulpzaam. 
Nee.....  dat is niks voor mij. Altijd zei ik: Ik bots liever bij V&D tegen iemand op die mij dan als troost een kop koffie aanbiedt..... misschien zie ik er niet uit op dat moment en reageer ik nijdig, maar als het dan klikt hebben we elkaar leren kennen zoals we echt zijn..... niet op z'n best. 
Toen V&D zijn deuren sloot reageerden mensen uit mijn omgeving met: "Hoe moet dat nou?" 
Ik heb nog steeds niet bedacht welke winkel het dan moet zijn, ik denk dat elke winkel goed is...op straat mag ook.... alleen nu even niet.... met 1 1/2 meter kan je niet botsen. 
Maar ik heb geen moeite met het alleen zijn...... ik hoef met niemand rekening te houden. Samen heeft weer andere voordelen, maar ik ga altijd uit van de voordelen waarmee ik NU te maken heb!
 En ik ben liever alleen dan samen met iemand om maar niet alleen te hoeven zijn.
Hoewel....... een maandje een timmerman, een half jaar een loodgieter, een weekje een metselaar...... toch wel handig! 

Er was wel aanbod van mannen die zelf een poging waagden..... duidelijk niet de mannen die bij mij pasten, zelfs niet om eens een keer mee uit te gaan...... gewoon direct afgekeurd! 
Een keertje uit is prima, maar niet met iemand waarmee ik echt helemaal niks heb en waarbij ik mij zelfs niet op mijn gemak voel of mij aan erger. 
 
De wonderlijkste heb ik ontmoet op een camping. Ik zal hem Klaas noemen om hem niet al te herkenbaar te maken voor mensen die hem kennen/gekend hebben, weinig kans dat die dit lezen, maar toch.... je weet maar nooit...hij zal misschien toch wel herkenbaar zijn, maar nu kan er nog twijfel zijn.

Edwin en ik hadden de caravan van mijn broer te leen en we hadden een heerlijk lange vakantie en zuidelijk Zuid-Limburg. 
Klaas zat in een scootmobiel, reed vaak voorbij en groette dan vriendelijk en wij groetten terug. Hij was duidelijk op leeftijd, ik vond het een vriendelijke oude man. 
Op een keer kwam hij een praatje maken en zei ineens: "Eigenlijk ben ik al heel lang op zoek naar een vrouw.... soms komt er wel eens iemand, maar als ze zien dat ik niet kan lopen haken ze af". 
Nou ben ik nogal onnozel in die dingen en ik zei: "Dat zal niet meevallen, de leuksten hebben altijd al iemand is mijn ervaring" .... dat leverde mij een trap van Edwin op... die op dat punt toch duidelijk scherper was. 
Klaas ging verder: "Ik kan dan wel niet lopen, maar handen handen kunnen nog alles!" ondertussen liet hij duidelijk zien dat er genoeg beweging zat in zijn handen..... maar nu kreeg ik ineens een raar gevoel, het 'griezelde' een beetje. 
Hij gaf gas en vertrok weer en Edwin en ik keken elkaar eens aan. Hij had het beter door dan ik. 

Klaas kwam vaker een praatje maken... "Gut meid, wat ben je laat, nu nog aan de afwas".... dat soort dingen. Hij vroeg ook of we eens bij zijn caravan kwamen kijken om een kop koffie te drinken..... oké, dat zullen we wel eens doen. We besloten het dan op onze laatste avond te doen.
We zaten daar in de voortent en Edwin werd af en toe naar binnen gestuurd om iets te pakken.
Ik moet zeggen, Klaas had het allemaal wel goed voor elkaar! 
Ineens vroeg Klaas of hij mijn adres mocht hebben.... ik was weer in de 'onnozelstand' en dacht 'Ach, die ouwe man wil mij natuurlijk een kaartje sturen'.... en besloot dat hij mijn adres best mocht hebben. Edwin werd naar binnen gestuurd om pen en papier te pakken, waarna ik keurig adres en zelfs het telefoonnummer opschreef. Uit zijn portemonnee haalde hij een heel klein briefje en gaf het aan mij..... bij het flauwe licht van de buitenlamp van de caravan kon ik onmogelijk ontcijferen wat er stond en ik stopte het in mijn zak. Edwin mocht pen en papier weer terugleggen en ineens zei Klaas tot mijn stomme verbazing: "Maar Edwin hoeft niet meteen de deur uit hoor!" ......Huh? Wat is die van plan? Klaas ging verder...."Trouwens, die gaat toch wel snel de deur uit als hij een vriendin krijgt".  "Of een vriend" was mijn antwoord (dat zei ik wel vaker, jongen of meisje.... wat maakt het uit, als hij maar gelukkig is). "Nee! Dat moet hij niet doen!" riep Klaas. "Nou, als hij zo is dan wordt het toch echt een vriend!" ging ik verder. "Nee, dat ligt altijd aan de ouders!" vond Klaas en hij ging vervolgde....." Ik zal je vertellen, maar dat moet je niet verder vertellen....ik heb een zus en haar zoon speelde met poppen!!!!" Hierbij ging zijn hoofd zo hard op en neer dat ik voor een nekblessure vreesde...... "Ze zei...'DAT moet afgelopen zijn'.... ze is met hem naar de dokter geweest en hij is nu getrouwd en heeft 3 kinderen, dus het ligt altijd aan de ouders!"  triomfantelijk knikte hij nog eens heftig. Ik voelde een woede in mij opkomen, maar wilde geen ruzie maken, dat had geen enkele zin..... en zei daarom tegen Edwin "Ga je mee? We kunnen beter vroeg naar bed, want ome Jan komt ons al vroeg halen!"...... ik moest daar gewoon zo snel mogelijk weg. 
Verderop schoten we in de lach...... en we probeerden bij het licht van een lantaarn te ontdekken wat er op het briefje stond..... het bleek alleen een 06-nummer te zijn in piepkleine cijfers.... geen adres en zelfs geen naam!
We zijn allebei avondmensen, dus we gingen nog lang niet naar bed.

De volgende ochtend kwam broer de caravan halen en wij vertelden het verhaal..... ik nam nog even afscheid van mijn buren daar en zag vanuit een ooghoek Klaas aan komen rijden. Ik zei tegen de buren:" Ik ga er vandoor, daar komt Klaas, ik heb even geen zin in hem, hij heeft mij gisteren zo ongeveer een soort van huwelijksaanzoek gedaan" en ik stapte snel bij broer in de auto, zodat ik nog even kon zeggen: "Daar heb je hem.... daar is Klaas"  waarop ik als antwoord kreeg: "Hm...ouwe gek!" 
Klaas zwaaide nog even, ik zwaaide terug en dat was het..... nooit meer wat van gehoord. Geen idee of Klaas nog leeft, maar dan moet hij wel hoogbejaard zijn, het is denk ik 18 jaar geleden gebeurd..... en in mijn ogen was hij toen al behoorlijk op leeftijd. 
Waarom hij niks meer heeft laten horen? Ik weet het niet, maar vermoed dat mijn campingburen met hem gepraat hebben...... waardoor hij inzag dat ik niet wilde! 😂.
Leeftijd vind ik niet belangrijk, hoewel het bij een groot verschil misschien wel eens lastig kan zijn omdat je dan uit totaal verschillende tijden komt, een handicap is ook geen reden voor mij om iemand af te wijzen, maar deze man was echt niks voor mij..... in meerdere opzichten! 

Misschien later nog eens over de andere 'dappere' mannen die een poging waagden..... waarbij de één wat duidelijker was in zijn bedoelingen dan de ander, maar ik vind dit voor vandaag wel genoeg!